سلام.

اون قدر دلم گرفته که نمی دونم اصلا دیگه بهتر می شه؟

یا تا آخر ...

اصلا نمی دونم که دیگه می تونم ادامه بدم یا نه...

تنهاچیزی که نیاز دارم یه کم آرامشه

که البته اونم نمی دونم که باید از کجا بیارم...

از دنیایی که همش پر جنگه؟

از آدمایی که افتخارشون تیکه تیکه کردن هم نوعاشونه؟

وقتی برادر به برادر رح نمی کنه

وقتی پدر و مادر با بچه هاشون بیگانن؟

تو این دنیا؟

که ارزون ترین و بی ارزش ترین چیزش عشقه؟

تو دنیایی که ویژگی مشترک همه تنهاییه؟

دنیایی که رواجش خیانته؟

آخه! نه تو بگو!

من آرامشو از کجای این دنیای خراب شده بیارم؟؟؟

(درسا)

از راه می رسم

.

کوله رو به کناری پرت می کنم و ولو می شم روی تخت

این قدر فکر تو ذهنمه که نمی دونم باید به کدوم فکر کنم

بلند می شمو همین طوری توی خونه برا خودم ول می گردم

ساعت می شه ۴. اما من هم چنان حوصله ی درس خوندنو ندارم

نمی دونم چرا

واقعا برای خودمم قابل درک نیست

که چرا اصلا برای امتحان فردام که دربارش هیچیم بارم نیست نگزان نیستم.... به هیچ وجه

چشمم می افته به چند تا کتاب که از قبل گذاشتمشون لب کتابخونه

حالا هر کدومو به یه دلیل

برشون می دارم هر کدومو سر جاش می ذارم

وایمیسم و فقط به کتابخونه ی بزرگ جلوم زل میزنم

یه تصویر از جلوی چشمم رد می شه

این کتابه

و یه تصویر دیگه

لحظه ای که خریدمش

این یکی رو هم از همون جا خریدم

اینو از زهرا هدیه گرفتم

اینو

...

ساعت ۶ه

چه قدر عجیب

و این کتاب

فردا باید امتحانش بدم

خوب پس می خونمش

حالا که دیگه دلتنگ نیستم

حالا که همه غصه هامو فکرامو همه چی رو تو بهترین جای دنیا

تو کتابخونم

جا گذاشتم

...

یا علی

(درسا) 

امشب بعد از مدت ها وقتی به آسمون خیره شدم تونستم سوسوی ستاره ها رو توش ببینم...

ستاره های مهربون...

خیلی دلم برای دیدنتون تنگ شده بود...

ای ستاره ما سلام مان بهانه است

عشقمان دروغ جاودانه است

در زمین زبان حق بریده اند

حق زبان تازیانه است

و ان که با تو صادقانه درد دل کند

های های گریه ی شبانه است

(فریدون مشیری)